එම්බා මානං යාය, මට තාම පාලු ය...

.
කිරිබත්ගල කන්ද මැද්දෙ ගලක් තියෙනවා... අඩි ගාණක්, බාගවෙලාවට හත් අටසීයක්, උස මේ ගලේ එක ම එක තැනක ලා කොළ පාටට හිනැහෙන මානං ගොල්ලක් තියෙනවා... හුළඟට හෙළවෙනවා.... අව්වට වේලෙනවා... වැස්සට ආයෙත් තෙමෙනවා... ඒත් මහ හයියෙන් ගල අල්ලන් ඉන්නවා... 

පොඩි කාලෙ හිටං ම ඒ මානංගොල්ල එක්ක කතාකරන්න මං තෝරගන්නෙ අපේ ගේ පිටිපස්සේ බැම්ම... දවසෙ සිද්දි ටික හුස්මක් කටක් නැතුව මානං ගොල්ලත් එක්ක කියනකොට ඒ පැත්තට මේ පැත්තට සීරුවට ඔලුව හොල්ල හොල්ල වැනෙන්න මානංගොල්ල පුරුදු වෙලා තිබ්බා... වෙලාවකට මං තාත්තගෙ සාක්කුවෙන් රුපියල් පහක් අරං ගිහිං ගේට්ටුව ළඟ සීතම්මගෙන් වෙරළු කෑවා කියල කියද්දි තාත්තටත් හපං ඔරවන එරවිල්ල, කිසි හාවක් හූවක් නැතුව... ඉස් ඉස්සෙල්ලා ම ලිපේ පත්තු වෙවී තිබ්බ පොල්කොළයක් ඇදල අරං සෙල්ලං සුරුට්ටු බිව්ව හැටි මානං ගොල්ල එක්ක කියන්න නං මට දවස් ගාණක් ගියා... ඒත් හූමිටි තිවිල්ලක්කත් නැතුව ඔහේ අහං ඉඳල අර ලා කොළ පාට හුළං පාරකුත් එක්ක තද ම තද කොළපාටක් කරගත්තා... තාත්තට අහුවෙලා ගුටි කෑවනං ඊට සැපයි කියල අම්මප දවස් ගාණක් යනකම්ම මට හිතුණා. ආයි බැම්මෙ වාඩිවෙලා මානංගොල්ල එක්ක කතාව පටන් ගත්තේ ශිෂ්‍යත්තෙ පාස් වෙච්චි දවසෙ...

ඊට සති කීපෙකට කළින් කන්දෙන් කොටහක් නාය ගියා... ආරංචිය ආව දවසෙ ඉඳන් හැම වෙලේ ම මං පන්සලේ ශිෂ්‍යත්ත පන්තියෙ ඉන් ගමං විඩෙන් විඩේ කොට බිත්තියෙන් ඉස්සිලා මේ මානං යාය පරිස්සමින්ද කියල බලනවා... අම්මප ඒ බලන බලන සැරයක් ගානෙ ම හිතුණෙ මං සුරුට්ටු බිව්ව තරහට මොකක් හරි කරං කියලා. ඒක හරි අමුතු හිතිවිල්ලක් කියල මටත් නොහිතුණා ම නෙමෙයි... මානං ගොල්ල මගෙත් එක්ක තරහයි කියල හිතට හරි බරට දැනිලා තිබ්බා.. ඒ හින්දම ද මන්දා මානංගොල්ල එක්ක කෙළින් කතා කරන්න බැරි මොකක්දෝ අමාරුවක් මට තිබ්බා ඒ දවස් ටිකේ ම...

කාලය ගත උණා... මං ඉස්කෝලෙන් අවුට් උණා.. ජොබ්බෙකකට ආවා... ට්‍රේනිං අවුරුදු දෙකක් ගමෙං පිට ඉන්න උණා... පස්සෙන් පහු වෙද්දි ගමට ආවත් රෑ ඇවිත් උදේ පිටත් වෙන ජීවිතේට හුරු වෙන්න සිද්ද උණා... ගමට නවතින්න ආවට පස්සෙ මං කේඩීයූ එකේ පැක්ට්‍රියක අලුත් ජොබ්බෙකකට ගියා...

පහුගිය සතියෙ මං කේඩීයූ එකේ දලු ලයින් එකේ අලුත් දලු ඕඩර් බලන්න යද්දි කිරිබත්ගල කන්ද පාමුලට ම යන්න සිද්ද උණා දවස් ගාණක් එක පිට පිට. ඒ යමිං ගමං හුළං පාරක් බාගෙට ඇරිච්චි වීදුරුවෙන් එනකොට මං හෙමිහිට ඔලුව උස්සලා කිරිබත්ගල කන්ද දිහා බැලුවා... ටිකක් විතර කෙට්ටු වෙලා අඳුරගන්න බැරි ගතියක් තිබ්බත් මානංගොල්ල එක්ක ආයෙ ම යාලුවෙන්න මට වැඩි දවසක් ගියේ නෑ... අන්තිම දවස් දෙක තුනේ ම යන එන හැම වෙලේ ම මේ යාලු මානංගොල්ල මට ආයෙ ම හිනාවෙන්න තියාගත්තා... අර පරණ පුරුදු විදියට.. නූලකවත් වෙනසක් නැතුව...

‘මොකද මහත්තෙයා තනියම හිනාවෙන්නේ‘..
‘නෑ ගුණේ... අර මානං යායත් හරි පුදුමයි නේ?‘..
‘ඇයි මහත්තයො හිටිගමං එහෙම කිව්වේ?‘...
‘නෑ ඉතිං හරියට රාජකාරියකට පේ වෙලා වගේ බලපංකො අර ගල් පව්ව බදාගෙන ඉන්න ගමං අපිත් එක්කත් කතා කරන හැටි‘..
‘මහත්තෙයටත් පිස්සු. ඊළඟ වංගුවෙන් නවත්තල තේකක් බීල ම යන්ද මහත්තෙයා?..‘

‘‘‘‘ඒකයි ගුණේ උඹට ගුණේ කියල මට උදයසිරි කියන්නේ‘‘‘‘...

හෙට එච්චර කළුවර නෑලු...

‘කෙල්ලෙ මොනාද ඕනි‘ ... 
ඒ රසාද් අයියා. අපේ ක්වාටස් එක ළඟ කඩේ මුදලාලි...
‘කවුපි කිලෝ බාගයක්‘... 
පුංචි කෙල්ලෙක් කඩේට ඇවිත්... රසාද් අයියා අත් දෙකකින් දහදෙනෙකුගෙ වැඩ කරන මුදලාලි කෙනෙක්.. කවුපි කිලෝ බාගෙ තප්පරයක් යද්දි තරාදියෙ...
‘කියපං කෙල්ලෙ ඉක්මණට වෙන මොනා ද??‘
‘කීයද මාමේ?‘ 
කෙල්ලත් රසාද් අයියට දෙවෙනි නෑ... මහ අම්මණ්ඩියෙක් වගේ... ෂුවර් එකට ගෙදර වැඩුමල් ළමය වෙන්නැති.. රෑ වෙලා තනියම කඩේට එන්න වෙන්නෙ ගොඩක් වෙලාවට ගෙදර ඉන්න වැඩිමල් ළමයට...
‘එකසිය තිහයි..‘
කෙල්ලගෙ මූණ වැස්සකට කළින් අහස වගේ උණා...

‘ම්ම්ම්ම්... අල්ලාහ්....‘

කර කර හිටිය ඔක්කොම වැඩ නවත්තලා රසාද් අයියා කෙල්ල පැත්තට හැරුණා...
‘ඇයි දුවේ..?‘
‘අම්ම දුන්නෙ එකසිය විස්සයිනෙ මාමෙ...‘
‘කමක් නෑ දුවෙ.. හෙට ඉතුරු රුපියල් දහය ගෙනත් දෙන්න බැරියෑ‘....
කෙල්ල හිනාවෙවී පොඩි දිවිල්ලක් එක්ක කවුපි ටික අරං ගෙදර දිව්වා...

ගන්න ගියපු හාල් කිලෝ දෙකට අමතර ව ක්වාටස් එකේ සබන් තියෙද්දිත් තව සබන් කෑල්ලක්වත් ගන්නෝනි කියල මට හිතුණා....
මේක කියවන කට්ටිය මොනා හිතුවත් මේ වගේ ඒවා අහන්න දකින්න හිතෙද්දි මට ‘අල්ලාහ්‘ කියන එකෙයි ‘අනේ දෙයියනේ‘ හරි ‘අනේ අම්මේ‘ කියන එකෙයි වෙනසක් හිතුණෙ ම නෑ කියල මට කියන්න හිතෙනවා...
ඔතන ඒ කෙල්ල වෙනුවට මං හිටියනං මට ‘දෙයියනේ‘ කියල කියවෙයි... අපි දෙන්න ම ඒ දක්වන ප්‍රතිචාරය හරි සාමාන්‍යයි... මේක අන්තවාදී සහ මරාගතයුතු මහා විජ්ජුම්බරයක් නෙමෙයි දෙයියනේ...ඒ වගේ ම ඒ වගේ කතාවකට හරි ඉක්මණට ප්‍රතිචාර දක්වන එකත් සාමාන්‍ය තත්ත්වයන් තුළත් තියෙන්නෙ පොදු ගුණාකාරයක්...

මේ හැමදේක ම තියෙන මහා පොදු සාධකය කියල මං හිතන්නෙ අපේ මනුස්සකම....

සුලු පිරිසක් මේ කොයි කොයි පැත්තෙන් අන්තවාදී උණත් අපිට ඉතා ම සංවේදී වෙන තැනක දී අපිට මතක් වෙන්නේ දෙයියො බුදුන් විතරයි... ඒ හැඟීමට පාටක්වත් ගඳක්වත් රහක්වත් නෑ.. ඒක ඇල්වතුර වගේ හරි පිරිසිදු තත්ත්වයක්....

මේ දවස්වල Kurulu නිතර පාවිච්චි කරන කතාවක් මේකත් එක්ක ටක්කෙට ම ගැළපෙනවා...

‘මං මගේ මිනිස්සුන්ට හරි ආදරෙයි...‘
ඔව් කුරුලුවො.. මමත්....
අපි අපේ මිනිස්සුන්ට ආදරේ කරමු... හෙට එච්චර කළුවර වෙන එකක් නෑ එතකොට....

කන්තෝරුව කන්තෝරුව මම වැඩ කරන

දරුවෙක් වඩාගෙන එන විට මෑණි කෙනෙක්
පුටුවෙන් නැගි‍ට්ටෙයි ඒ මට හරි සතුටක්
ඉඳගන්නට කියා විමසා කරුණ කුමක්
හිත සතුටින් යවන එකමත් අමර සැපක්....

බුද දින සෙනග මැද හිදිනා ගැබිණි මවක්
දුටුවිට යමෙකු යොදවා ලැබ දී අසුනක්
පෝළිම මුල අයට නැත්තං විරෝදයක්
ගෙන්වමි ළඟට මගෙ මවු සම ඇයත් මවක්....

අත්සන් කරන විට කියවා ලිපි ගානේ
අකුරක දෙකක වෙනසක් දුටු එක සැනිනේ
ගෙන්වා කවුරු වුව පහදා දී අගුණේ
කරවමි ලිපිය නිසි ලෙස, නැත වෙනස් සෙනේ....

ඉඳහිට තාත්තෙක් අමතා දුරකතනේ
අනේ පුතේ කොහොමද දැන් කාලගුණේ
දූගෙ මාරුවට පිං පුත ඔබ යනෙන තැනේ
කිව්ව ම ඉතිං වෙන මොන සතුට ද ඕනේ....

නැත කිසි පාඩු ඉඳ හිට ගිය විටෙක දුර
විදුහල්පතිතුමා ගම මොරවැව උතුර
ගෙන්වා අලුත් දඩමස් උයලා ගෙදර
කන්නත් ගෙනත් දෙයි ඩියුටිය අතරතුර...

මුතූර් ගමට යන්නෙ පාසල වෙත ය
මුස්ලිම් ගමේ එකමෙක සිංහල හයිය,
ගුරුවරු ලැබෙන හින්දා පාමින් පිරිය
ඉස්සන් උයා දෙයි විදුහල්පති බිරිය....

මේ ඔක්කොම උණත් හිටි හිටි ගමන් එන
පිල්ලි ද අකුණු පහර ද අඩු නැත මෙතන
ගැබ්බර මවුන් ලෙස උව වෙස් මාරු උණ
කාලිය දුවන් එයි දුම්මල වරං ගෙන....

'දැං අච්චර දුරක මෙච්චර කලක හිට
කොච්චර කළත් සොච්චං පඩියකි මෙමට
යන්නට ඕනි දෙනවද මට දැන් යන්ට
නැත්තං සාප දෙමි තොට සහ පරපුරට....'

ඉක්මන් උණෝතින් වැඩ වරදින හන්දා
වැගිරෙමි පුටුව මත වාරුව එහි රන්දා
ගැබ්බර උණත් කට සැර වැර වැඩි හින්දා
විමසන්නට හිතයි ගැබ කවුරුන් සන්දා....

ඉර හඳ දකින මුත් අපි කරනා තාලේ
ඉඳ හිට ලැබෙන සතුටක් මිස නැත ආලේ
සාපය කිමද වදදෙන්නෙ තුන් වේලේ
සිංහලකම ද වෙන මොන අවුලද රාලේ..... 

තිරිකුණාමලේ දී ය....

.
උත්තුංග සෙනෙහසකි
හාත්පස ඉතිර යන
ඇඟිලි පටලැවෙන විට
හිත කීරි ගස්සවන...

රතු දෙතොල් මත රැඳෙන
සිනහව ම‘සොව මකන
නෙතග සුවබර කැල්ම
හද නිබඳ සනසවන...

ගීතමය මුදු වදන
සිත පාලු නැති කරන
ඔච්චම් නුඹේ බැල්ම
අනේ මට සුව සදන....

දිගු ගමන් හැම විට ම
මගේ දඟ සිත පතන
විඩාබර නුඹෙ මුවග
හතිය මගෙ මඳ පවන....

මේ සබැඳිකම් සමඟ
කෙළිලොල් කතා අතර
මගේ හද යළි යළිත්
නුඹ නමින් පණ ගැහෙන....

නංගියි පිච්චපඳුරයි දියසුළියයි

ආං ගඟ අද්දරත් පිච්ච මල් පීදිලා
වට්ටියට කඩං එමු නංගියේ ගිහිල්ලා
පාන්දර ඉර එළිය මීදුමේ තැවරිලා
කොච්චරක් ලස්සනද බලමු අපි නැවතිලා....

කිති කැවෙන කොට මූණ මකුලු දැල් පැටලිලා
කෝපයෙන් මකුලු දැල් කඩන කොට ඔරවලා
කිරිපාට සුදු මූණ රතු වෙනව බල බලා
කාලයක් ඇති අපිට හිනැහෙන්න පෙරළිලා....

පින්න තැවරුණු සාය අගිස්සෙන් තෙත් වෙලා
රන් පාට දෙපා පොඩි වසාගෙන වැතිරිලා
ගින්නක් වගේ දෙයක් මගෙ හිතේ ඇති වෙලා
පින්සාර මූණ දැක දියවෙලා ගිහිල්ලා....

කඩන මල් නංගිගෙ අත උඩින් තියන ‍කොට
ඇඟිලි තුඩු අගිස්සෙන් පිස්සෙන්නෙ මගෙ මොකට
දොඩන ඇවිදින දකින හැම වෙලේ ළඟක හිට
සිඟිති මල් සුවඳක්ද දැනෙන්නේ මගෙ අවට....

කියන්නට හිතයි මට රහසකුත් කොඳුරලා
ළඟක හිට මට හීන පේනවා රෑ වෙලා
අත් අල්ලගෙන ඇවිත් පිච්ච මල් කඩාලා
ආරාමෙ ගියා අපි දෙන්න එක්කහු වෙලා....

වෙනදාට සිදාදියෙ මනාලයො ආ දාට
මට වගක් නෑ නඟා ඒ ගැන ම කිව්වාට
මන්ද මක්වෙලාදැයි මේ ළඟක ඉඳන් මට
පපුව නැවතෙනව වගෙ ඒ කතා ඇහු දාට....

පිච්ච මල් කඩාගෙන ආ‍රාමෙ අපි යමු ද
අත් අල්ලගෙන යන්න අපිට පුලුවන් නේද
හා ඉතින් දැන් නංගි මට කියන්නේ මොකද
ගෙදර කට්ටිය එක්ක ආවොත් කමක් නැද්ද....

ඩිංගි නැන්දා උණත් මට කැමති වෙයි නේද
නංගි එක්කං යන්න ආවොතින් දෙයි නේද
.
.
.
.
.
.
හීනයක්මයි තාම අද ඊයෙ වගෙ නේද
ගඟ පහල දියසුළිය තාම එතනම නේද....

බාගදා වෙලාවක මට මෙහෙම හිතෙනවා
නංගි හරි ආදරෙන් මගෙ ළඟින් ඉන්නවා
අම්මපා මට න‍‍ඟේ හුස්ම හිට දැනෙනවා
දියසුළියෙ මැද උඹව හොයන්නට හිතෙනවා....

෴ පිච්චෙන කොට සුදුපාට වෙන හක්ගෙඩි ෴ පළමුවැනි කොටස

‘මේ සෙල්ලම තවත් ඉවසන්න එපා බං...  උඹටත් යන කලක් තියෙන්න ඕනි... අනික හිතපං උඹෙ පොඩි එකී ගැන..අරූටත් පිස්සුනෙ බං... නැත්තං ඔච්චර මොකද්ද...‘

සීනි සීයකුත් අරං කඩෙන් එළියට බැහැපු පාර්වතී එක්ක ම ගෙවල් පැත්තට යන්න පිටත් වෙනගමං තබෝදිනී එහෙම කිව්වා. මේ කතාව ඉවර වෙන්නෙ අමාරුවෙන් හදාගත්තු හිත ආයෙමත් රිද්දගෙන කියල හිතුණු පාර්වතී කරබගෙන පය ඉක්මන් කළා.

‘යකෝ කසාද ගෑණි උඹ වෙච්චි එකේ මොනාද බං ඔය කුඩුකේඩු වැඩ?.. අනික උමාක්කලත් ඕවා කල්පනා කරන්න ඕනි.. පිරිමියෙක්ගෙ ඇඟක් බදාගෙන බුදියන එක නෙමෙයි බං මේ ලෝකෙ තියෙන එක ම රාජකාරිය.. කවදහරි මෙව්ව හින්දා රට්ටුන්ගෙන් කතන්දර අහන්නෙ අර කෙලි පැටව් තුන්දෙනා... වාට්ටුවෙ ඉඳන් ඊයෙ උඹ ගෙදර ආව ආරංචිය ආව ගමං මං මේක උඹට කියන්න හිතාගත්තෙත් ඒකයි.. දැන්වත් පාර්වතියෙ වෙලාවක සුන්දරේට කාරණාකාරණ කියල දීලා කුලියට හරි ගෙයක් අරං පලයං... උඹට බැයි ම නං මට කියපං... මං සුන්දරේ මල්ලි එක්ක නිවාඩු පාඩුවෙ කතා කරන්නං.. මං කොහොමත් කෙල්ල පැටිය බලන්න ඒ පැත්තෙ එන්න කියල හිටියෙ අද දවාලෙ...‘

‘අනේ තබොවක්කෙ... ඉක්මණට තේ කහට ටික වක්කරල උදේට කන්න මුකුත් රත් කරන්න ඕනි බං.. මං ගිහිං එන්න ද?..උදේ ම ගිහිං කුලීකාරයො දෙන්නෙක්වත් හොයාගෙන ගේ පිටිපස්ස කෑල්ලෙ රතුළූණු ටිකක් වවන්න කියල හැදුවෙ අක්කේ‘

‘ඔව් ඔව්.. තව හම්බ කරපං... ගෑල්ලමයිම තුන්දෙනෙක්නෙ... ලේසි වෙන එකක් නෑ දීග දෙද්දි...අනේ උඹට කියන කට පාර්වතියෙ...‘

කෑම්පෙකේ ඉඳලා ආව දා හිටං ම ගමේ එවුන්ගෙන් වෙනසක් නැතුව පාර්වතී එක්ක කතා බහ කරන තබෝදිනීට හිනාවක් විසි කරලා පාර්වතී පය ඉක්මන් කළා ගෙවල් පැත්තට... තබෝදිනී අන්තිමට කිව්ව කතාව තරහට කිව්වත් හිත හොඳකොමට කිව්වත් සීයට දෙසීයක් ඇත්තයි කියල පාර්වතී දැනං උන්න ඉර හඳ වගේ... එදා ගෑණු වාට්ටුවෙ ඉඳන් ආපු පිම්ම ඇඟේ පතේ කැක්කුං ඔක්කොම පැත්තකට දාලා පාර්වතී උදැල්ල අරං ගේ පිටිපස්සට ගියේ ඔය කතාව හින්දම හිතට ආව හයිය අතපයට අරගෙන...

කෙල්ල ඇහැරෙන්න කළිං වතුර ටික රත්කරගන්න හිතං පාර්වතී හයියෙන් හුස්මක් ලිපට පිම්බා.. ඒ හුස්ම එක්ක පාර්වතී හංගං හිටිය හීං තනිකමකුත් ලිපේ ගිනි අඟුරු අස්සෙ පිච්චෙන හැටි බලං හිටිය පාර්වතීගෙ මූණ ගින්දර එළිය එක්ක දම්පාටට දිලිසුණා.

*** *** *** ***

පාර්වතී ඉස්කෝලෙ ගියෙ හයේ පන්තියට විතරයි. පාර්වතීගෙ තාත්තට - ඒ කියන්නෙ වේලායුදන්ට - සංවිදානෙ එක්ක සම්බන්දකං තියෙනව කියල ගමේ හැමෝම දැනං හිටියා. ඒ කාලකණ්ණි දවසෙත් වේලායුදන් ගෙට ගොඩවෙද්දි පාර්වතී හිටියෙ උමාගෙ තිරුක්කුරල් විචාරය පොතක් කියවන ගමං...

“අඩිසිට් කිනියාලේ ඇන්පුඩය මාදේ...“

“ඇන්පුඩය නෙමෙයි ඊරි... ඇන්පුඩෛය.. උඹෙ ඇස් පේන්නෙ නැද්ද..“

“පඩි සොට් තවරාහ පාවායි අඩි වරුඩි පින් තූන්ගි මුන්නෙලුන්දු පේදයෝ“....

“මුන්නෙලුන්දු පේදෛයො.. හරියට කියපං නංගි..“

“මොකද්ද අක්කෙ මේකෙ තේරුම බං?“

“පැහෙන්නැතුව හිටපං.. උඹටත් කවද හරි ඔය වල්ලුවර් කියල තියෙන විදියට තමයි මිනිහෙක් එක්ක ඉන්න වෙන්නෙ...“

“අනේ කියපංකො අක්කෙ අගේ නොකර.. නෙදකිං උඹ නං...“

“ලොක්කියෙ... කටවහගනිල්ල දෙන්නම..“ සිවගෝමි ගේ ඇතුළෙ ඉඳන් එළියට ආවෙ වේලායුදන්ගෙ බයිසිකලේ බෙල් එකේ සද්දෙට කන් දෙක ඇරගෙන.

වේලායුදන් ඒ ආවෙ පාර්වතී එක්කං යන්න කියල දැනගත්තු සිවගෝමී ලිප ගාව වාඩි උණේ ඇඳං හිටිය ලුංගියෙ කොනකිං නහය හූරන ගමං. ලිපේ හැඳිගගා තිබ්බා කඩල හොද්ද එක්ක ගතු කියන්න වගේ මොන මොනාද සට පට ගාලා අම්මගෙ කටින් පිට වෙනව පාර්වතී දැක්කා. කතා කරන්න හොඳ වෙලාවක් නෙමෙයි කියල තේරිච්චි පාර්වතී සද්ද නැතුව තාත්තගෙ බයිසිකලේ පොල්ල උඩින් වාඩිවෙලා සාය අකුලල කකුල් දෙක අස්සෙ පටලගත්තා. ආයිමත් තිරුක්කුරල් ඉගෙනගන්න පාර්වතී ඉස්කෝලෙ ගියේ නෑ.

සංවිදානෙන් ඇවිල්ල කෙල්ලෙක් කොල්ලෙක් අරගෙන යද්දි උන්ගෙ මහඑවුංගෙ පපු කොයිතරං පිච්චෙනවද කියල දැන දැනත් වේලායුදන් පාර්වතී බයිසිකලේ තියාගෙන බෝඩර් එකෙන් එහා කැලෑවට ඇදිච්චි කතාවට පහුවෙන්දා එළිවෙද්දි අත්තටු හම්බ වෙලා තිබ්බා. කවුරුත් කතා උණේ වේලායුදන් වගේ තිරිසන් තාත්තෙක් කොහෙවත් නැතුව ඇති කියල විතරයි.

*** *** *** ***

පාර්වතී සංවිදානෙට එකතුවෙලා අවුරුදු ගාණකට පස්සෙ දවසක උමා කසාද බැන්දා. වේලායුදනුත් සිවගෝමිත් මුරුහන් එක්ක උමා පයුරුපාසනං තියාගන්නවට කැමති උණේ ම නෑ. කවදාහරි දවසක තමං වගේ ම පාර්වතී වගේ ම මුරුහනුත් සංවිදානෙ එක්ක එකතු වෙනව කියල වේලායුදන් නිච්චියට ම දැනං හිටියා. ඒ කිව්ව වගේ ම උමා එක්ක ඇයි හොඳයිය තියෙද්දි ම මුරුහන් සංවිදානෙ එක්ක එකතු උණා. සංවිදානෙ ඇස්වහලා හැමදා ම එළිවෙන පාන්දරට දුවගෙන එන මුරුහන්ගෙ බර දරාගන්න උමාගෙ යන්තං ඉස්සිච්චි පපුව ලෑස්ති වෙලා හිටියා. ඒ හැම පාන්දරක ම උමාව තලල දාන මුරුහන් කුකුළෙක් අඬලනව ඇහිච්චි ගමං පිටිපස්සෙ දොර ඇරගෙන කැලේට පනින සද්දෙ අහං ඉන්න පුරුදු වෙලා හිටිය සිවගෝමිගෙ පපුව ඒ දුකට ම පැලිල යන්න වැඩි කාලයක් ගියෙ නෑ. ආණ්ඩුවෙ වාට්ටුවට දාලා ඉන්න අතරෙ පණ යන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දිත් නවත්තන්නැතුව කියෙව්වෙ ම උමා ගැන කියල ඉඳල ඉඳල හරි ඉස්පිරිතාලෙ ගිහිං ගමට ආව හැමකෙනා ම කිව්වා. සිවගාමි මැරුණ ඉක්මණට ම පාර්වතී නිවුන් කෙල්ලො දෙන්නෙකුට පුංචිඅම්ම උණා.

*** *** *** ***

නන්දිකඩාල්වලට ආමි එකෙන් ගහල අන්තිම යුද්දෙ පටන් ගනිද්දි පාර්වතී වේලායුදන් හම්බ වෙන්න ගියා.

‘තාත්තෙ මං ආමි එකට බාර වෙනවා..‘

‘උඹට පිස්සු ද? අනික උඹ බාර වෙච්චි ගමං උන් උඹට මොනාද කරන්නෙ කියල උඹ දන්නවද?‘

‘මට මේක කරන්න බෑ තාත්තෙ... තාත්ත කියපු හින්දා ආව විතරයි... මට දැන් යන්න ඕනි‘

‘උඹ ඉඳපං දුවේ.. අපිට සංවිදානෙන් ඇරෙන්න වෙන කාගෙන්වත් දැන් උදව්වක් නෑ. අනික උඹ වගේ යමක් කමක් තේරෙන එව්න් තමයි සංවිදානෙට ඕනි... ආමි එක එක්ක හැප්පෙන්න උඹල වගේ කොල්ලො කෙල්ලො තමයි ඕනි දුවේ.. අනික සංවිදානෙට උදව් කරන කට්ටියට සංවිදානෙ සලකන හැටි උඹ දන්නවනෙ.‘

‘තාත්තෙ අපි රැවටිලා තාත්තෙ... මේක මහ බොරුවක්... සංවිදානෙ සලකන්නෙ ලොකු මනුස්සයට විතරයි... තාත්ත අපි වගේ මිනිස්සුන්ට කාගෙන්වත් උදව්වක් නෑ තාත්තෙ... මේ බොරුව මට අතාරින්නයි ඕනි.. මං යනවා.. මං ඒක තීරණය කරල ඉවරයි තාත්තෙ...‘

‘මං කියන දේ අහපං පාර්වතී... ආමි එකට බාර වෙච්චි එව්න්ට මොනව වෙනවද කියල දන්නෙ නෑනෙ...‘

‘ගියපාර ගෙදර ගියා ම මට සුන්දරේ හම්බ උණා... දැන් අපේ කට්ටිය ගොඩ දෙනෙක් ආමි එකට බාර වෙලාලු... ඒ අය කෑම්ප්වලට අරං ගිහිං වවන්න කියා දෙනවලු... අන්තිමට අවුරුද්දකින් දෙකකින් ගෙවල්වලට බාර දෙනවලු... සල්ලිත් එක්ක...‘

‘සුන්දරලිංගම් තමයි උඹට මේව කියන්නෙ එහෙනං... මං ඌ ගැනත් බලාගන්නංකො...‘

එකපාරට ම වෙඩි සද්දයක් ළඟ ළඟ ම ඇහෙන්න උණා. පාර්වතීගෙ අතින් ඇදගෙන වේලායුදන් දුවන්න හැදුවත් පාර්වතී වේලායුදන්ගෙ අත ගසල දාලා වෙඩි සද්දෙ ඇහිච්චි පැත්තට කෑගාගෙන දුවගෙන ගියා. එදායින් පස්සෙ උමා කවදාවත් ආයෙ වේලායුදන්ව දැක්කෙ නෑ.

පාර්වතී ආමි කෑම්ප් එකේ ඉඳන් ගෙදර ආවා. ඒ එද්දි තාත්ත හරි මුරුහන් හරි පාර්වතීගෙ පාර වෙනස් කරල ආයෙම විමුක්තිය හොයාගෙන කැළෑවට එක්කං යයි කියල බයෙන් පාර්වතී වෙව්ලුවා. පාර්වතී ගෙට ගොඩවෙච්චි ගමං දුවගෙන ආපු උමා පිටිපස්සෙන් නිවුන් කෙල්ලො දෙන්න දණ ගාගෙන ආවා. උමාව බදාගෙන උරහිස උඩින් ඔලුව තියාගත්තු පාර්වතීගෙ ඇස් ගෙයි බිත්තිය උඩ එක තැනක නතර උණා. තාත්තගෙයි වේලායුදන්ගෙයි පින්තූර දෙක බිත්තියෙ එල්ලල චන්දන මාල දෙකක් දාලා තිබ්බා. ඒ පොටෝ දෙකේ ම ‘වීර වණක්කම්‘ කියලා ලොකු අකුරෙනුත් ‘කණ්ණීර් අංජලී‘ කියලා පොඩි අකුරෙනුත් ගහල තිබ්බා. මහාවීර පවුලක සාමාජිකාවක් වෙච්චි ආඩම්බරේ වහගෙන මහා තනිකමක එහෙම නැත්තං අනාරක්ෂාවක සේයාවක් පාර්වතීගෙ ඇස් ඉස්සරහ මැවි මැවී පෙනුණා.

‘අපි තනි උණා නංගියෙ... මිනී දෙකවත් දැක්කෙ නෑ...‘.

හැන්දෑවෙ සුන්දරලිංගම් පාර්වතී ආව ආරංචිය එක්ක ම පාර්වතීගෙ ගෙවල් පැත්තට දුවගෙන ආවා.

‘පාර්වතී පහුවෙල හරි කමක්නෑ මං කියන එක පිළිගත්ත එක ලොකු දෙයක්...‘

පාර්වතීට අඬන්නවත් හිනාවෙන්නවත් හිතුණේ නෑ. ඒකට තාම කල්වැඩියි කියල පාර්වතීට දැනුණා.

‘මං පාර්වතී ව බඳිනවා...‘

ආයෙමත් පාර්වතීට අඬන්නවත් හිනාවෙන්නවත් බැරි තත්පර ගණනාවක් ගෙවිල ගියා...

‘ඔයා වැඩිය එළිපහළියට යන්න එපා.. මං පාර්වතීව බඳින්න යනව කියන එකත් වැඩිය කාටවත් කියන්න එපා.. ලබන සෙනසුරාදා මං පාර්වතී ව එක්කං යනවා..‘

ඒ කතාවට නං පාර්වතීට කතා නොකර ඉන්න බැරි උණා..

‘එතකොට අක්කලා?..‘

‘මං ගැන කරදර වෙන්න ඕනි නෑ... උඹල පලයල්ලා... මට කෙල්ලො දෙන්න හදාගෙන ඉන්න බැරි නෑ පාරු..‘

අක්කා පාර්වතීට පාරු කියල කතා කරන්නෙ අන්තිම බිංදුවට ම ආදරේ හිතුණා ම කියල පාර්වතී දැනං හිටියා..

ළඟ හිටිය පොඩි එකී බිම වැටිච්චි විස්කිරිඤ්ඤං කෑල්ලක් කටේ දාගන්න හදනව දැක්ක සුන්දරලිංගම් පොඩි එකී වඩාගෙන අහකට ගෙනිච්චා.

‘කොහොමත් අපේ අම්මල පාර්වතීව බාරගන්න එකක් නෑ.. අම්මල කොහොම වෙතත් වාගීෂන් බාප්පලා තාම ඉන්නෙ නංගිල එක්ක තරහිං...‘

වාගීෂන් විතරක් නෙමෙයි සංවිදානෙ එක්ක තරහිං හිටිය ගොඩක් අය මේ වෙද්දි සංවිදානෙන් ඇවිත් පුනරුත්ථාපනය වෙච්චි ඈයො හොය හොයා පළිගන්න එක මෝස්තරයක් වෙලා තිබ්බා. සටන පාවලා දීපු ප්‍රතිගාමීන් විදියට හංවඩු ගැහිච්චි පාර්වතීලට සංවිදානෙ ඇතුළෙත් සහනයක් තිබ්බෙ නෑ ආයෙ ම. ඒ එක්ක ම වාගීෂන්ල වගේ ඊපීඩීපි එකේ ගම්මට්ටමේ හයිකාරයො වගේ ම කරුණගෙ පැත්තෙ කට්ටියත් පාර්වතීලව කොන්දේසි විරහිත ව ප්‍රතික්ෂේප කරන්න දෙපාරක් හිතුවෙ නෑ. පාර්වතීලට ආයෙ සමාජ ජීවිතයක් උරුම කරගන්න එක නවත්තන්න ඒ දෙගොල්ලො ම දත කෑවා. මේ පැති දෙකට මැදි වෙච්චි ගමේ මිනිස්සු කෝකටත් තෛලෙ වෙච්චි හැඟීම් විරහිත හිනාවක් විතරක් දාලා පාර්වතීල මගාරින්න පටන් අරං තිබ්බා.

පහුවෙනිදා ම පාර්වතීව හොයං ආව සුන්දරේ කලබලේට උස්සන් ආව බෑග් එක සාලෙ තිබ්බ ඇඳෙන් තියල ෂර්ට් එක ගැලෙව්වා. පාර්වතී තේ කහට ටිකක් වක්කරන්න ගේ ඇතුළට ගියත් කන් දෙක උමාක්කයි සුන්දරලිංගම් ගාවයි තියල ආවා.

‘මෝඩ හැත්ත.. මුංට තේරෙන්නෙ නෑ පාර්වතීලත් මිනිස්සු කියලා..‘

‘මං උඹට ඕකනෙ මල්ලියෙ කිව්වෙ... උඹ අපේ පව්වලට කර ගහන්න ඕනි නෑ... අම්මල තාත්තල කියන දෙයක් අහගෙන තව ඩිංගක් ඉගෙන ගනිං...‘

‘ඉගෙන ගෙන ආයෙ ආණ්ඩුවෙ රස්සා කරන්න ද උමාක්කෙ... මට ඕන්නැති රස්සාවක් නෑ... මට පාර්වතී හොඳා... මං ආයෙ ගෙදර යන්නෑ...‘

පාර්වතීගෙ අත වැදිච්චි වීදුරුවක් ‘ස්ලාං‘ ගාලා බිම වැටිලා ඒ කතාවට උත්තරයක් දුන්නා.

‘පාරු.... පරෙස්සමෙන් කෙල්ලෙ.... මං හාල් ටිකක් කොරහට දැම්මා.. සුන්දරේ මල්ලිටත් එක්ක තව හාල් ටිකක් හෝදල ගනිං.. මං කඩේට ගිහිං සැමන් බාගයක් අරං ඉක්කංට එන්නං....‘

සැමන් හොද්දයි, කොළ සම්බෝලෙයි, පපඩං බැදුනුයි එක්ක බත් තියල හදාපු පාර්වතීගෙ මංගල කෑම මේසෙ රෙද්දෙ රැළි නැති වෙන්න හතර කොණෙං ඇදපු පාර්වතී ආයෙම වතාවක් ඒක දිහා බලාගෙන තනියම හිනා උණා.

‘තොපි කම්බස් කරනව යකෝ... අපේ කොල්ල නැති කරපු අවලං හැත්ත... උඩ ඉන්න දෙයියො බලා ගනියි යකෝ මේවා... පරට්ට වේසාවියො.... ගිහිං එක එකාලට අල්ලල අල්ලල මෙතන ආවද යකෝ මගෙ කොල්ල කාබාසිනිය කරන්න... තොපි හොයාගනිං ඒකට නාකි අස්පයෙක්‘

වාගිෂන් බාප්පා ඉස්සර කරගෙන පාර්වතීලගෙ මිදුලට ඇවිත් සුන්දරලිංගම්ගෙ අම්මා කොණ්ඩේ කඩ කඩා කෑගහන්න ගත්තා. බය වෙලා අඬන්න ගත්තු පොඩි එව්වො දෙන්න වඩාගෙන උමා ගේ පිටිපැත්තට දිව්වා. සුන්දරලිංගම් අතට ගත්තු බත් කට පිඟානට දාන්නැතුව ගල් ගැහිලා. පුටුව පස්සට කරපු පාර්වතී ගේ ඉස්සරහට ගියා.

‘පරට්ටියෙ.. මට මගෙ කොල්ල දීපං... තෝයි මහඑකයි ගියෙ ආණ්ඩුව එක්ක හැප්පෙන්න නේද යකෝ... කෝ දැං... කෝ තොපිලගෙ තිබිච්චි හයිය...වර එළියට පර බැල්....‘

පාර්වතී ඉස්සරහට එනව දැකපු වාගීෂන්ගෙ කියවිල්ල නිකංම නැවතුණා.

‘බාප්පෙ...‘

තමන්ට සුන්දරේ සින්නකර අයිතියි කියල නිච්චියට ම දැනගෙන හිටිය පාර්වතී වාගීෂන්ට ඒ විදියට කතා කළා.

‘මං සුන්දරේට කැමතියි... සුන්දරේ මට කැමතියි... මට ඒ හයිය ඇති... බාප්පල හිතං ඉන්නවනං අපිව වෙන් කරලා සන්තෝස වෙන්න සුන්දරේ එක්ක යන්න... මං ඒකට හරස් වෙන්නේ නෑ... මට අක්ක ඉන්නවා...‘

‘සුන්දරේ... වරෙං ගෙදර යන්න...‘

‘බාප්පෙ... බාප්පල යන්න... මං ආයෙ එන්නෙ නෑ...‘

ගෙයි උළුවස්සට හේත්තු වෙන ගමං සුන්දරලිංගම් හෙමිහිට කිව්වා.

‘උඹට එහෙනං පුතෙ වදාපු මට වඩා මේ පරට්ටිව ලොකු උණා නේද...‘

‘අම්මල කටවහං යනවද?...‘

‘වරෙං අක්කෙ මෙන්න මෙහෙ... මං මළාට මුන් එහෙම හතර මායිමේ වද්දගන්නව නෙමෙයි...‘

වාගීෂන් ඒ විදියට කියාගෙන පහුබැහැලා ගියා. යනගමං තව මොන මොනාද කෑ ගගා කිව්වට පාර්වතීටත් සුන්දරලිංගම්ටත් ඒ මොකක්ද කියල ඇහුණෙ නෑ.

ගෙට ගොඩවෙද්දි මේසෙ උඩ තිබ්බ සැමන් හොදි පීරිසිය ලෙවකකා හිටිය පූසිව එළවපු පාර්වතී ආයෙත් සැමන් හොදි පීරිසියක් මේසෙට තියන්න අරං ආවා.

‘කෝ උමා අක්කා... එන්න කියන්න අපිත් එක්ක ම බත් ටිකක් කන්න...‘

සුන්දරලිංගම් පාර්වතීගෙ පස්ස පැත්තට තට්ටුවක් දාන ගමං කිව්වා.

*** *** *** ***

දෙවැනි කොටසට මෙතනින්

෴ පිච්චෙන කොට සුදුපාට වෙන හක්ගෙඩි ෴ දෙවැනි කොටස

පළමුවැනි කොටස මෙතනින්


පාර්වතී බඩත් උස්සගෙන කඩපළට ආවෙ පාන් බාගයක් අරං යන්න හිතාගෙන.

බත් ඉදෙන සුවඳ එන කොට ඔක්කාරෙට එන එක මාස හයක් ගියත් මගෑරිච්චි නැති එක ගැන සුන්දරලිංගම් හිටියෙ නෝක්කාඩුවෙන්.

‘වෙන ගෑණුන්ට නං ඔච්චර අමාරු නෑ... උන්ට යස අගේට අවුරුද්දෙන් අවුරුද්ද ළමයි හම්බෙන්නේ... අපේ ගෑණුන්ට තමයි ඒකවත් බැරි...‘

සුන්දරලිංගම් එහෙම කිව්වෙ පොඩි කෙල්ලො දෙන්නගෙ බඩවල් කිතිකවන ගමං.

සංවිදානෙ ඉන්න කාලෙ ගෙදර ආව වෙලාවක මුරුහන් අයියා උමා අක්කට බත් කටක් අනල කවපු හැටි දැකපු එක මතක් වෙලා පාර්වතීට ඉකියක් ආවා.

‘මොන රෙද්දද්ද ඕයි... ඕනි එකකට නහය හූරන්න තියාගන්නෙ... තමුසෙ මහ මුස්පේන්තු ගෑණියක්නෙ..‘

‘සුන්දරේ.. මට ඔය සාලුව ගෙනත් දෙනවද?...‘

උමා අක්කා ළඟක හිටං මහදවාලෙ නාන්න යන්න අරං තියෙනව කියල තේරුණු පාර්වතීට එකපාර අමුත්තක් දැනුණත් පුටුවක් උඩ දාලා තිබ්බ තුවායත් අරං ගේ පිටිපස්සට ගියා. උමා දරුවො දෙන්නෙක්ගෙ අම්මෙක් කියල හිතන්නවත් බෑ කියල පාර්වතීට හිතුණා. ගේ පැත්තට පස්ස හරවගෙන වැලේ රෙදි වන වනා හිටිය උමාගෙ ඇඟේ හැම ගෑණුකමක් ම දියරෙද්දෙන් විනිවිද පේන්න තිබුණා.

‘කෝ... ඇයි සුන්දරේ මල්ලි නැද්ද?? කන්නෙවත් නැතුව කොහෙ ගියා ද??...‘

‘සුන්දරේ ගෙයි නෑ...‘

පාර්වතී බොරුවක් කිව්වා.

‘මේ ගෑණිට මොන යකෙක් වැහිලද? මං පොඩි එව්වො දෙන්න තියල සාලුව දෙන්න බලද්දි ඒක උස්සං ඇවිල්ලා. බඩකුත් තියාගෙන මොන මගුලක් නටනවද මන්දා...‘

කුස්සියෙ දොරගාවට ආව සුන්දරේ පාර්වතීට කෑගහන්න තියාගත්තා.

‘ඒකනෙ පාර්වතී.. සුන්දරේ මල්ලිට කිව්වනං ඕක ගෙනැල්ල දෙනවනෙ.. නේද මල්ලියෙ..‘

එහෙම කියාගෙන උමා සුන්දරේගෙ ඇඟේ ගෑවිගෙන ගේ ඇතුළට ගියේ තෙත බේරි බේරි. දෙන්නෙකුට ලේසියෙන් එහා මෙහා වෙන්න පුලුවන් උළුවස්සක් තියෙද්දි උමාක්කා හිතාමතා ම සුන්දරේගෙ ඇඟේ හැප්පුණාද කියල සැකයක් පාර්වතීගෙ හිතේ ඇතිවෙලා නැතිවෙලා ගියා.

මාත් මේ මොනා හිතනවද මන්දා කියල හිත හිතා පාර්වතී කඩේ පැත්තට යන්න පිටත් උණා. පපුවෙ මයිල් ඇද ඇද පාර දිහා බලං හිටිය සුන්දරලිංගම් දිහා ආයෙ හැරිල බලන්න හිතුණත් පාර්වතී ඒ හිත නවත්ත ගත්තා.

‘නැන්දෙ පාන් තියෙනවද...‘

‘පාන් නං තියෙනව... ඇයි කෙල්ලෙ... පාන් කාලා ඇතෑ ඔය කාලෙට. හොඳ කොළ මැල්ලුමක් එක්ක මාලු හොද්දක් එක්ක බත් ටිකක් කෑවනං තමයි ඉපදෙන්න ඉන්න දරුවගෙ මොළේ පෑදෙන්නෙ..‘

‘කන්න බෑ නැන්දෙ... අතගාලා අතගාලා ඉව්වා ම කටේ තියන්න බෑ අප්පිරියයි...‘

‘ඇයි බං උමා කෙල්ල නෙමෙයි ද උයන්නේ...‘

‘අක්කට කෙල්ලො දෙන්න එක්ක උයන්න කරන්න බෑනෙ නැන්දෙ...‘

‘මං උදේ හන්දියට යමිං ගමං බලාගෙන ගියෙ... දැන් සුන්දරේ කොලුවත් රස්සාවට යන්නෑ නේද??‘

‘ඔව් නැන්දෙ... මේ ටිකේ මූද සැරයි කියන්නේ... අනික මටත් හදිසියක් උණොත් කවුරුවත් නැති හින්දා සුන්දරේ රස්සාවට යන්නෙ ඉඳල හිටල දවසක විතරයි...‘

‘උඹලට කොහොම වෙතත් උමාට නං දැන් ළඟකදි ඉඳං හිටි හිටි ගමං හදිස්සි වෙනව කියල ආරංචියි...‘

පාන් බාගයක් කපල පත්තර කෑල්ලක ඔතල දෙන ගමං කඩේ නැන්දා හීන් සද්දෙට කිව්වා. පාර්වතීගෙ ඇඟ ඇතුළෙන් විදිලියක් කොටාගෙන යනව වගේ දැනුණත් ඒ විදිලියට මූණට එන්න පාර්වතී ඉඩ දුන්නෙ නෑ.

‘නැන්දෙ... සම්බෝල පැකට් නැද්ද??‘

‘ඔය කොයි කොයි එක ගැනත් ටිකක් හෙවිල්ලෙන් හිටියනං නේද හොඳ... උඹල ඉතිං කොළඹ ආණ්ඩුව එක්ක හැප්පෙන්න ගියා උණාට ගෑණු මිනිස්සු එක්ක හැප්පිලා පුරුද්දක් තියෙන්න විදියක් නෑනෙ... හිටිං කෙල්ලෙ... මං උදේ උයාපු මාලු හොද්දක් තිබ්බා.. ටිකක් අරං එන්නං... ගෙනිහිං කාපං...‘

පාර්වතී කඩේ දැල් ටික හූර හූර ඇස් දෙකට ආපු කඳුළු බිංදු ටික නවත්තගන්න හැදුවා.

‘ඉඳා පාර්වතියෙ.. මේක අරං පලයං... තමංගෙ කියල අම්ම අප්පවත් විස්වාස කරන්න බැරි කාලයක් බං මේක... ඒක ඔළුවෙ තියාගෙන කල්පනාවෙන් හිටපං...‘

පාර්වතී මොකුත් නොකියම කඩෙන් බැහැලා ආවා.

‘නංගියෙ උඹ ඊයෙ රෑත් කෑ ගෑවෙ... කොන්ද එහෙම රිදෙනවද??‘

‘ඩිංගක් විතර කොන්ද රිදෙනව අක්කෙ.. ගාණක් නෑ...‘

‘එහෙම කියන්නෙපා බං.. අමාරුවක් තියෙනවනං ගිහිං වාට්ටුවෙ නැවතියං.. නේද සුන්දරේ මල්ලියෙ.‘

 ‘අන්තිමට මෙතන මහරෑ උන්හිටි ගමං හදිසියක් උණොත් අරං යන්න වාහන තියෙන එකක් යෑ... බයිසිකලෙ පදින්න පුලුවන් දුරක් යෑ පාර්වතී...‘

පාර්වතීට ඒ එක්ක ම කොහෙදෝ තිබ්බ කොන්දෙ අමාරුවක් දැනෙන්න ගත්තා. ළඟ තිබ්බ පුටුව ඇදගෙන වාඩි වෙච්චි පාර්වතී සුන්දරේගෙ ඔක්කෙ වාඩි වෙලා හිටිය පොඩි එකීට කතා කළා.

‘එන්න පුතේ... පුංචි ගාවට එන්න...‘

‘මට ඔය මොනා හරි රත්කරල සුන්දරේ මල්ලිට දෙන්න බැරියෑ... මල්ලිටත් රස්සා යන්න බැරියෑ එතකොට... නේද මල්ලියෙ..‘

උමා අක්කා කියන කියන එකට නේද මල්ලියෙ කියන එක දැන් ඕනිවට වැඩියි වගේ කියල පාර්වතීට හිතුණා.

එදා හවස ම ගිහිං ඉස්පිරිතාලෙ නවතින්න පාර්වතී තීරණය කළා.

*** *** *** ***

සතියකට කළින් ළමය හම්බ උණා.

පාර්වතී බලන්න සුන්දරේ ආවෙ දවස් තුනකට පස්සේ.. ඒ උමා එක්ක. ළමයි දෙන්න වඩාගෙන දෙන්නත් එක්ක වාට්ටුවට ඇතුළු වෙද්දි පාර්වතීට මොකක්ද හිතන්න ඕනි කියන එක හිතාගන්න බැරුව ගියා.

‘යකඩෝ.. තව කෙල්ලෙක්... සුන්දරේගෙ මූණමයි.. මේං... මේ නාස් පොල්ල... සුන්දරේගෙ වගේමයි... සුන්දරේගෙත් පොඩි කාලෙ මේ විදියට ම කෙස් ටික කැරලි ගැහිල තිබ්බ කියල සුන්දරේලගෙ අම්මා ඒ දවස්වල කියල තියෙනව නංගියෙ...‘

පාර්වතී පොඩි එකීගෙ මූණ ඉම්බා.

‘මං ඕනි වෙද්දි තබෝදිනීලගෙ කාර් එක කතා කරගෙන එන්නං... ඔය කිව්වට තව සුමානෙකට දෙකකට ටිකට් කපයි ද දන්නෙ නෑනෙ...පණ්ඩිතකමට ගෙදර දුවගෙන එන්න එහෙම හදනව නෙමෙයි...‘

එදා උදේ ටිකට් කැපුවා කියල සුන්දරේට කියන්න පාර්වතීගෙ කට ඇරුණෙ නෑ.

‘හ්ම්..‘

වැඩි කතාබහක් නැතුව විනාඩි දහයක් විතර ඇඳ ගාව හිටිය සුන්දරලිංගම් ගමේ තව ලෙඩෙක් ඉන්නව කියල වෙන වාට්ටුවකට ගියෙ මූණ දෙන්න බැරිකමකින්ද කියල පාර්වතීට හිතුණා.

‘නංගියෙ... උඹ බලෙන් එහෙම ටිකට් කපාගෙන එනව නෙමෙයි... පළවෙනියනෙ.. අනික අඩුමාසෙන් හින්දා ටිකක් පරිස්සං වෙන්න වෙයි.. දොස්තර මහත්තේල කියන දවසක ම වරෙං.. අපි දෙන්න උඹව බලන්න පුලුපුලුවන් විදියට එන්නං...‘

‘දෙයියනේ කියලා තව වැඩි දවසක් ඉන්න වෙන එකක් නෑ අක්කේ.. ‘

ආයෙමත් පාර්වතී බොරුවක් කිව්වා.

*** *** *** ***

ගෑණු වාට්ටුවෙ ඇඳන් මදි හින්දා ටිකට් කපපු අයට ගෙවල්වලට යන්න කියාගෙන නර්ස් නෝන කෙනෙක් පණිවිඩේ කියාගෙන ගියා. බෑග් එකට රෙදි ටික අහුරන ගමං පාර්වතීගෙ ඇස්දෙකෙන් කඳුලු වැක්කෙරෙනව දැකපු අල්ලපු ඇඳේ හිටිය ලෙඩා පාර්වතීට කතා කළා.

‘නංගියෙ... මහත්තයා එන්නං කිව්ව නේද එක්ක යන්න.. නර්ස් නෝනට කියල තව ටික දවසක් ඉඳපං... නැත්තං හෙට අපේ එක්කෙනා ආවා ම මං කියන්නං උඹලවත් ගෙවල් පැත්තට ගෙනිහිං අල්ලල එන්න කියලා..‘

නවත්තගන්න හදපු කඳුලු ගංගාවක් වෙලා ඇස්දෙකෙන් එළියට විසිවෙද්දි පාර්වතී පොඩි එකීව හයියෙන් තුරුලු කරගත්තා.

‘ඇයි බං මේ... ඔය පොඩි එකා තලන්නෙපා යකෝ... අපේ පවුවලට පොඩි එව්වො පළි නෑ බං...‘

පාර්වතීට දරුවව බිමිං තියන්න හිතුණෙ ම නෑ. දරුව අඬන්න තියාගත්තු හින්දා පාර්වතී බෑග් එක පුටුව උඩ තියල ආයෙ ම ඇඳේ හාන්සි උණේ තනේ පොඩි එකීගෙ කටේ තියන ගමං. පොඩි එකීගෙ ඇස් පියවිගෙන එද්දි හෙමිහිට පොඩි එකී ව ඇඳෙන් තියපු පාර්වතී හැට්ටෙ කටුටික හද හදා නර්ස්නෝනල ඉන්න කාමරේ පැත්තට ගියා.

පාර්වතී ආයෙමත් ඇඳගාවට ඇවිත් කොණ්ඩෙ පීරන්න ගත්තා.

‘අක්කෙ මං යන්න කියලා‘

‘තනියම??? උඹට පිස්සු ද??‘

‘මට තනියක් නෑ අක්කෙ... අනික බස් එක තියෙනවනෙ හන්දිය ගාවට ම.. ඔහෙ දවල් වෙන්න කළින් යාගත්තෑකි...‘

‘දැන් හැදෙන එකීලටත් තියෙන්නෙ ලේසි ගායක් නෙමෙයි යකෝ..‘

තව ටිකක් කුටු කුටු ගගා අල්ලපු ඇඳේ ලෙඩා අනිත්පැත්ත හැරුණත් පාර්වතීට තරහක් ආවෙ නෑ. ළඟට ගිහිං ඒ ඇඳේ කට උල් කර කර හිටිය අලුත උපන් කොලු පැටියගෙ ඔලුව අතගාලා නළල ඉම්බා. පිරිච්චි කොලු පැටියා. පාර්වතීට යන්තං අතපය හතර බේරිච්චි තමන්ගෙ පොඩි එකී දිහා බලද්දි හීල්ලුණා.

‘පරෙස්සමට පලයං නංගියෙ... බස් එක නෑ කියල එන එන ලොරිඔලට එහෙම නගිනව නෙමෙයි... ආයෙ වාට්ටුවට වරෙං...‘

‘හ්ම්..‘

හිනාවෙලා බිම බලාගත්තු පාර්වතී වාට්ටුවෙන් එළියට ආවා.

*** *** *** ***

තුන්වැනි කොටසට මෙතැනින්...

෴ පිච්චෙන කොට සුදුපාට වෙන හක්ගෙඩි ෴ තුන්වැනි කොටස

පළමුවැනි කොටස මෙතැනින්
දෙවැනි කොටසට මෙතැනින්

*** *** *** ***

පාර්වතී පොඩි එකීත් වඩාගෙන බෑග් එකත් එල්ලං ගෙට ගොඩවෙන කොට උමා පේන්න හිටියෙ නෑ. පාර්වතී දරුවත් එක්ක ම ගේ පිටිපස්ස පැත්තට ගියා. උමා නාගෙන ඇවිත් රෙදි වනනවා.

‘අක්කෙ, කෝ සුන්දරේ...‘

සුන්දරලිංගම්ගෙ හෝදපු යට කලිසමක තෙත මිරික මිරික හිටිය උමා ගැස්සිලා ගියා.

‘යකෝ... උඹ ආවද නංගියෙ... අපි මේ හෙට එන්න හිටියෙ.. සුන්දරේ ඔය හන්දිය පැත්තට ගියෙ තබෝදිනීලගෙ කාර් එක කතාකරගන්න කියලා.‘

යට කලිසම වැලේ වනපු උමා වතුර බාල්දියත් අරං ගෙට ගොඩ උණා. සතියට දෙකට උමා තව ටිකක් ආරලා කියලා පාර්වතීට හිතුණා.

පාර්වතී ගේ ඇතුළට යද්දි උමා කාමර කෑල්ලෙන් එළියට ආවා.

‘ආං.. මං පොඩි එකාව තියන්න චීත්ත කෑල්ල දිගෑරල ආවා...‘

පාර්වතී පොඩි එකීව වඩාගෙන කාමරේට ගියපු පාර්වතී පොඩි එකීව චීත්ත කෑල්ලෙං තිබ්බා. ඊට එහාපැත්තෙ හිටිය පොඩි උන් දෙන්නා සැපට නිදි.

කාමරේ මුල්ලක සුන්දරලිංගම්ගෙ සරමක් වළල්ලක් විදියට බිම වැටිලා තිබ්බා. පාර්වතී ඒ මුල්ලට යද්දි ම පොඩි එකී කෑගාන්න තියාගත්ත හින්දා සරම එහෙමම තියෙද්දි පාර්වතී පොඩි එකී ගාවින් හාන්සි උණා.

කෙල්ලොම තුන්දෙනෙක්. දීග දෙද්දි ලේසි වෙන්නේ නෑ. පාර්වතීට පොඩි එවුවො තුන්දෙනා ගැන ම එක විදියෙ කැක්කුමක් දැනුණා. පොඩි එකීගෙ කටේ තිබ්බ තන පුඩුවෙන් විතරක් නෙමෙයි පාර්වතීගෙ අනිත් තනෙනුත් එක ඕසෙට කිරි වැක්කෙරෙන්න ගත්තා. ඒ එක්ක ම කොහෙදෝ නැති හයියක් යටිපතුල්වලින් ඇඟට ඇතුළු වෙලා යටිබඩ පපුව දිගේ ඔලුවට ගිහිං ඇඟේ හැම නහරයක් ගානෙ ම දුවං යනවා වගේ පාර්වතීට දැනෙන්න ගත්තා.

‘අක්කෙ කෝ අර උදැල්ල...‘

‘ඒ ගමන මොනා කරන්නද හදන්නෙ....‘

‘ගේ පිටිපස්සෙ කැලෑව වැවිල වැඩියි වගේ දැක්කා.. නිකං ඉන්න එකේ සුද්ද කරලවත් දාන්න...‘

‘කෝ... පොඩි එකී නිදිද?‘

‘ආං අක්කල දෙන්න එක්ක සනීපෙට නිදි. තුන්දෙනාට ම මං සුන්දරේගෙ සරමක් පෙරෝලා තිබ්බා.. මදුරුවො දැන් දවල් හිටං අක්කෙ...‘

‘පාරු...?‘

‘අක්කෙ හාල් ටිකක් ලිපේ තියපංකො... මං වම්බටු ගෙඩි තුනහතරක් කඩාගෙන ම එන්නං.. සුන්දරේ ආවා ම වැල්ලට යවල මාලු වැලක් ගෙන්න ගම්මු...‘

එහෙම කියල පාර්වතී ගෙයිං එළියට බැහැලා ගිහිං ආයෙ ගෙට එද්දි සුන්දරලිංගම් ආ පිම්මෙම වැල්ලටත් ගිහිං.

වම්බටු හොද්ද ලිපේ තියාපු පාර්වතී කුස්සියෙ දොරෙන් බලද්දි සුන්දරලිංගම් උමා අතට මාලුවැල දීල ආයෙම බයිසිකලේට ගොඩවෙනවා දැක්කා. උමා එක්ක මොන මොනාද කතා කරපු සුන්දරලිංගම් සිවුරුහන් ගහගෙන පාරට යනව බල බල පාර්වතී ලිපට පිම්බා.

‘නංගියෙ මං මේ මාලු හොද්ද ලිපේ තියන්නං.. උඹ පලයං ළමයි තුන්දෙනා ළඟට..‘

‘කොහෙද අරය ගියේ...?‘

‘කවුද? සුන්දරේ ද? වාගීෂන් බාප්පලගෙ කෙල්ල කොටහලු වෙලාලු... ඒකට හට් එක ගහන්න තියෙනව කියල ගියේ... අම්මලටත් පණිඋඩේ කියයි මං හිතේ.. එහෙම උණොත් හෙට දිහාවෙ එයි මේ පැත්තෙ කෙල්ල බලන්න...‘

*** *** *** ***

‘පාර්වතියෙ.... පාර්වතියෙ....‘

සුන්දරලිංගම් ළඟින් අරක්කු ගඳක් පාර්වතීට දැනුණා.

‘කෝ මයෙ කෙල්ල...‘

‘අරක්කු බීල නං මයෙ පොඩි එකී වඩාගන්නව නෙමෙයි...‘

පාර්වතී සුන්දරලිංගම්ගෙ අතට හීන් පාරක් ගහන ගමං කිව්වා.

‘උමා... කන්න ටිකක් බෙදල ගනිං බං...‘

බත් ටික උඩින් පල්ලෙන් කාපු සුන්දරලිංගම් සාලෙ ඇඳේ තිබ්බ පැදුර කෙල්ලො තුන්දෙනා නිදාගෙන හිටි තැන බිම එළලා දාලා ඒකෙ හාන්සි උණා.

‘පාරු... උඹත් නිදාගනිං...‘

‘නෑ අක්කෙ.. මේ ටික අස්පස් කරල දාලා මං එන්නං... උඹ ගිහිං නිදාගනිං...‘

පාර්වතී වළං දෙකට වතුර පුරවල පිළිකන්නෙන් තියල කාමරේට ආවා.

දරු තුන්දෙනාටයි සුන්දරලිංගම්ටයි මැද්දෙ තිබ්බ ඉඩ ඩිංගෙ පාර්වතී හාන්සි වෙද්දි සුන්දරලිංගම් තව ටිකක් එහාට වෙලා පාර්වතීට ඉඩ දුන්නා. රෑ මැද්දක් වෙනකං ඇහැ පියවෙච්චි නැති පාර්වතීට වේගෙන් වේගෙන් ඇහිච්චි උමාගෙ හුස්ම සද්දෙ කොයිවෙලේ මේච්චල් උණාද කියල මතකයක් තිබ්බෙ නෑ.

හතර වටෙන් එළිය වැටිල කියල දැකපු පාර්වතී සුන්දරලිංගම්ගෙ කකුළ හීන් සීරුවෙ අයින් කරගෙන නැගිටිද්දි සුන්දරලිංගම් කෙඳිරිගාගෙන අනිත් පැත්ත හැරුණා.

පාර්වතී වතුර ලිපේ තියලා සීනි බෙලෙක්කෙ අතට ගත්තා. සීනි ඇටයක්වත් ඒකෙ නෑ කියල දැකපු පාර්වතී කාමරේට ගිහිං සුන්දරලිංගම්ගෙ කමිස සාක්කුවට අත දාන ගමං ආයෙමත් පැදුර දිහා බැලුවා. උමාගෙ පපුව උඩින් අතක් දාගෙන සුන්දරලිංගම් ආයෙ නිදි.

*** *** *** ***

තබෝදිනීගෙ කතාව මතක් උණ පාරට පාර්වතීට ආයෙමත් හිනා ගියා. කට හෝදගත්තු උමා පාර්වතී දිහා බලාගෙන හිටියා.

‘මොකෝ බං තනියම හිනාවෙන්නේ...‘

‘අක්කෙ ආ තේ එක...‘

‘පාරු... සුන්දරේට තේ වක් කළේ නැද්ද?‘

‘මේ ජොග්ගුවෙ තියෙන්නේ... උඹම ගෙනිහිං දියං අක්කෙ...‘

උමා ඇස් දෙක උඩ තියාගෙන පාර්වතී දිහා බලං හිටියා.

‘පාරු.... මට සමාවෙයං නංගියෙ....‘

පාර්වතීව බදාගත්තු උමා මහ හයියෙන් අඬන්න ගත්තා.

‘හරි හරි.. නාඩ හිටිං අක්කෙ... අර පොඩි එවුනුත් ඇහැරෙයි බං දැන්...‘

පිටිඅල්ලෙන් කඳුලු පිහිදගත්තු උමා තේ එකත් අරගෙන කාමරේට යනව බලං හිටිය පාර්වතී ලිපේ ගිනි අඟුරු ටික ඇදල දැම්මා. ඒ එක්ක ම පාර්වතී හෙමිහිට පොඩි කාලෙ කියවපු පොතක තිබ්බ තිරුක්කුරලක් හෙමිහිට මිමිණුවා.

‘කෙට්ටාලුම් මේන් මක්කල් මේන් මක්ක‍ලේ -සංගු

සුට්ටාලුම් වෙණ්මෛ තරුම්‘

පාර්වතීටත් නොදැනෙන්න එළියට ආපු කඳුලක් වැටිල ගිනි අඟුරක් චස් ගාලා නිමිල ගියා.

෴ ෴ ෴